- Yahu Holo Dede, bize bi yalan söyle da,

Holo Dede, üzgün, bir o kadar da kizgin bir tavirla:

- Yahu ne deyi sunuz? Şimdi yalanun sirasi midur? Babam elmiştur duymadunuz mi? Birakun de eve gideyim.

Der ve yoluna hizli adimlarla devam eder. Ahali bu durum karşisinda çok üzülür. Konu komşuya haber verir ve Holo Dede'nin evine giderler. Ahali eve gidince, gördükleri durum karşisinda şaşirilar. Holo dede, ateşliğin başinda babasina taze misir (hilça) pişirir bulurlar. Ahali duruma çok şaşirir; Holo Dedeye'de çok bozulur:

- Yahu Holo Dede, hane senun baban elmiş idi, derler.

Holo Dede, muzip bir şekilde güler ve der ki:

- Siz benden yalan deme mi istememiş miydunuz? İşte, aha size yalan.

Boyina ĝidiyruk, ĝittuk bakaruk ki, bi beyūk işikle boyle ĝene bi parladi. Ordan ki arkadaşlardan da işte Şevket var idi. Bi da Halit Köse var idi. Bunlalān dort arkadaş iduk. Oyle gidiyduk. bu Şevket arkadaşimuz atlardi tirenden altina, ĝiderdi anladunmi? Şarab almağa, soradi oriya anladun mi ki?

"Ağbi şurdan bi şarap versena" felan.

Muhtar bunun üzerine, küçük Mustafa ve Firdevs hanımı yanına alarak ineğini almaya gittiler. Konağın sahibi bu ineği çok sevdi­ğini, onu kendisine bırakmalarını, buna mukabil ahırdaki başka bir ineği alabileceklerini söylediyse de, kadıncağız, "Ağam, Mah­mut Efendi'nin kesin emri var, bunu ben sana versem bile sen al­ma, bu yetimin hakkıd ırdiyerek  ineğini geri almıştı.

Güneysu, Kıbledağı Köyü

Benum zamānuma zate fakurluk var idi. Çok kizlari isteddum, hiş birine muafak olamadum.

Hā, şindi çecuk tabi sever yāni kizi, gozine seçer. Ondan sora ĝelur evde yāni annesine soyler. Anne da tabi baba var isa babaya soyler. Baba da efendum, akadaşlarini toplar efendum, kizun babasilan anlaşur.

Ağşam toplaşur oriya ē ĝiderler ĝiderler. Tabi yāni arada baba konuşmaz tabi, kizun babasi konuşmaz. Babanun da bi vekili olur o konuşur.

"Ne istiyesun, ne alacasun efendum başluk?" derler efendum.

Tabi kizun adami " Ben on binlira alacağum" der.

Neyise aşşā yukari buni uç bine, yahut dort bine hallederler. Hā, sofra kurulur, yemek yeyilur Yemekden sōra dovā edilur, para o sofraya koyilur.

Ondan sona efendum, sóz kesilur. Artik silā meselesi çikar meydana, artuk yurudi. Çocuk da anlar ki işum kesildi efendum, silā atilmā başlar. İşte kiz boyle istenilur.

Bizum buralara nişan pek biz etmeyiz, yāni nişan; çunki nişanli kiz biz pek kovermezuk yāni. Onlar çocuk oldukten sona evel yol şeyi da var tabi. Bi hafta oldi mi tabi kizun tarafi kizini ister, dugunden sona. Yok, bi hafta sōra elbise kesilur, hā ĝelini goturule tabi.

Ondan sōra işte kiz ki gelu çeçuğun evine, bi hafta sōra, tabi uç gun sora kiz gider yāni babasina bi. Çocuğun tarafindan da olu, uşağun tarafindan da olu, kizun tarafindan da olu, oğlanun tarafindan da olu, yani yemek olu. Sen da beni, kizun tarafi da adam çiğirir, uşağun tarafi da adam çiğirir.

Ondan sona tabi yāni duğun alāyi deruk yāni biz ona. Ekserisi yāni pazar, perşembe yāni olur yāni bunla. 

Yedi ĝun doldu mi, ondan sōra kizun tarafi tabi enişteye dağvet eder. Enişte de yāni kendine ĝöre arkadaşlarini toplar ĝóturu, giderle orda yerler, içerle. Kaynana, kaynatasinlan elini óper.

-Uşağum sen ne çiktun?

- İnşaat mühendisi.

İnşaat mühendislerinin ne yaptiklariyla ilgili pek bilgisi olmadiğindan Potamyali nene:

- Ne yaparsun, ne edersun?

Diye tekrar sorar. Potamyali mühendis de işini uygun bir dille anlatmaya çalişir:

- Bina yaparum, kum taşirum çakil taşirum.

Diyince Nene şaşirir:

Potamyali Nene ilk kez arabaya binmiştir. Bir süre sonra başi döner ve başlar yakinmaya:

-Uuuuu ağaçlar gideyi geri geri. Uuu Moğmet (Mehmet) gozlerumi tut.

Arabadan inince de:

- Elduk eldukta sual vermadan gelduk.

Diye, kendi kendine yakinir.

"Emice, ha bu mali nerden pay edelum da?.

E tabi babam da éhtiyar adam olduğu içun dedi:

"Ấ oğlum, sen bu işe karışma, senun baban ğelsun"

E tabi dedi ki:

"Ben babamun vekiliyim."

E bu sefer tabi èhtiyar adam, bozuldi tabi. en ńayet babamlan başladi kavgaya tabi.

Babam dedi ấ ki:

"Benum ōlum sağa karardu, benum ōlumlan bu dấvấyi  ĝór."

E  ben da tabi múdấle ederken dêyirum ki :

"Yav, Niat sen niçun babamlan múdấle ediysun da"

Bu sefer bu tabi gendune bi fors veriyi bokcanlinun uşấ, ordan tabi bağa diyi ki:

"Sağa kalmadi dấvấsi"

Diyi bağa tabi. Bu sefer tabi bizumaltinda çay alum yeri var merkez, yani kóyúń merkezi anlicağunuz, tabi ben da indum oriya bunu bekledum. Ĝeldi tabi elleri arkasina, selam felan yok. E tabi biz da delikanliyik, selam vermemiş olu mi? Allahun selấmidu tabi.

Ĝeştuk kağveye tabi ben pişti oynăyirum. Ĝeldi kafamdan aşşấ sorấyi bağa ki:

Buluştuğūmuz zaman babasi sorấyi bağa:

"Niçun kavga ettunuz o uşakla?

Tabi bu dedum ấ ki:

"Durum bundan bundan ibaret."

Babasi da oyle bi adamdu ki, karidan aşşấ af edersunuz. Ốli kavga ederken kendi durur ev içine, evun altinda yấni, babasi çikmaz dişariya. Bu sefer dedum ấ:

"Sen adam deyilsun. Senun ōlun adam imiş, sağ górúşmek duşmedi." dedum ấ.

Potamyali İbrahim, bir bayram günü kemençesiyle köyün mezarliğina gider. Yakunlarina duasini okuduktan sonra başlar kemençe çalip söylemeye. Kemençe sesini duyan köylüler İbrahim'e kizarlar.

- Ula İbrahim, delirdun mi? Mezarlukta kemençe çalunur mi? Günahtur da. Kes kemenceyi.

Diyince, İbrahim kizar ve karşilik verir:

- Hoş burada yatanlar hep dua mi isteyi, dua mi  isteyenler var, kemencemi mida. Dua mi isteyenlere dua ettum, kemence mi  isteyenlere de kemence çalayirum.

1912 doğumlu Emine Savaş'tan dinlenmiştir
Geyve, 10.4.2002

1900 yılı başlarında Hüseyinhoca köyünden Güvelioğlu Ha­lid'in oğlU Ömer, memleketinde bazı olaylara karışıp Istanbul'a kaçar. Daha sonra llyas ve Davut adlı kardeşleriyle birlıkte iş ara­maya başlar. Bu esnada Osmanlı Devleti ülkeyi bir baştan diğer başa demiryolu ile birbirine bağlamak için çalışmaktadır. Demir­yolu inşasında çalışmak için müracaat eden Sivaneli bu üç genç, o esnada ray döşenen Sakarya civarına gönderilirler.

Bu gençler buradaki çalışmalar esnasında, yerli gençlerle arkadaşlık kurun­ca, bazı akşamlar onların evlerine gidip, sabahlan tekrar işlerinin başına dönerler. Bir müddet sonra bu gençlerden Güvelioğlu Ömer, yapılan işe çavuş olarak görevlendirilir. Daha sonra Ömer, arkadaşları ile gittiği Geyve'nin Yılanda (Bağlarbaşı) köyünde gördüğü Fadime hatun adlı bir hanımla evlenmeye karar verir ve evlenir.

Eşi Fadime hanımı da yanına alan Ömer Çavuş, kardeş­leriyle birlikte Sakarya'nın Çınardibi köyünde, halen "üç evler" diye anılan yere, 3 ev inşa ederek yerleşirler. Ömer'in bu evlilik­ten ikisi erkek, ikisi kız olmak üzere 4 çocuğu doğar. 1911 yılın­da Ömer vefat eder (Bir rivayete göre vurulur.) Bunun üzerine Fadime hanım çocuklarını da yanına alarak babasının köyüne gelerek köyün Geren adıyla anılan mahallesine yerleşirler.

Daha sonra buraya yerleşen aynı akrabadan Güvelioğlu Ali Osman, çocuğuna rağmen, Fadime hanımla evlenmeyi kabul eder. Bu ev­lilikten de Ali Osman'ın Emine ve Hatice adlı iki kızı olur. Daha sonra Çanakkale savaşı çıkınca 1914 yılında seferberliğe gider. Savaşa gittikten 15 gün sonra ise, künyesi gönderilerek şehit olduğu haber verilince talihsiz Fadime hanım, ikinci defa ve bu se­fer 6 çocuğuyla dul kalır. Altı çocuğunu büyüten Fadime hatun 1965 yılında vefat eder. Bugün aynı yerde yaşayan Ömer'in ço­cukları ve torunları Aydemir soyadını almıştır. Ali Osman'ın kız­larından Emine ise aynı köyden Remzi Savaş ile, Hatice de İsma­il (Tümer?) adlı şahıslarla evlenmişlerdir.

Bir süre sonra Potamyali Dede'nin bütün vücudu yanar ve başlar bağirmaya:

- Kazitun oni benden! Kazitun oni benden!

Ali Riza biraz övünmeyi seven bir Karadenizlidir.

Sabah'a kadar firinda çalişmiş, bir yorgunluk çayi içmek üzere kahveye gitmuş, bir köşe de çayini yudumlarken yapilan sohbetlerede kulak kabartmaktadir. Meğer bir gün önce orada bir vurgun olmuş. Adam'in biri silahla çok uzun bir mesafeden tam alninin ortasindan vurulmuştur. Kahvedekiler, ölen adam'i unutmuşlar, vuran adami övmekteler, bu adam her kimse gayet iyi nişanci olduğunu, böylesinin zor bulunacağindan bahsetmeye başlamişlar.

Ali Riza bu, boş durur mu hemen seslenmiş:

- Kim Kaçar Ali Riza'nin Tufeğunun Önünden?

Senmisin bunu diyen, kahvede hazir bulunan sivil görevliler tarafindan apar topar tutuklanip hemen mapusa atilmiş. Anam babam derken aradan 2 seneye yakin bir zaman geçmiş. Geleni gideni yokmuş. Rize'dekilerinde böyle bir durumdan haberi olmamiş. Bir ziyaret günü adamin biri yanina yaklaşmiş. Hal hatirdan sonra, niye buraya düştüğünü sormuş. Ali Riza da anlatmiş. Suçu olmadiğini, yanliş anlaşildiğini söylemiş.

Adam ertesi hafta bir daha gelmiş, Ali Riza ile epeyi sohbetten sonra, memlekette  çoluğu çocuğu olup olmadiğindan ailesinden konuşmuşlar. Ali Riza 11 çocuğu olduğundan onlarinda bu durumdan haberi olmadiğindan bahsetmiş. Adam böyle bir kaç kez daha gelmiş, her seferinde Ali Riza'ya hediye getirmeyi ihmal etmemiş. 

Bir gün tekrar hakim huzuruna çikarilan Ali Riza tamam şimdi hapi yuttuk derken,

Hakim:

- Serbestsin, suçsuz bulundun demiş. Ali Riza sevinçten ne yapacağini şaşirmiş. Sevincini paylaşacak birini bulmak için sağa sola bakarken, bir dene görsün. Kendini ziyaret eden adam orda. O'na sarilmiş.

Hakim:

- O'nu nerden taniyorsun, katil o, bak o'nun yüzünden bu kadar süre yattin, demiş.Ali Riza durumu anlatmiş. Meğer adam hasmini vurduktan sonra bir süre gözden kaybolmuş. Geri döndüğünde kendi yerine bir başkasinin tutuklanip hapse atildiğini duyunca, bir kaç ziyarettten sonra vicdaninin sesini dinleyip, suçunu itiraf edip Ali Riza'nin kurtulmasini sağlamiştir.

Kalaç Esat adıyla anılan bir Rizeli hemşerimiz İstanbul’a gidecektir, O zamanlarda vapurdan başka vasıta da yoktur. Vapurda sekiz on günde İstanbul’u gitmektedir. Kalaç Esat vapura biner, yalnız bileti yoktur. Üstelikte birinci mevkiye çıkıp oturur. Vapurda bilet kontrolü başlar Gemiciler birinci mevkide de kontrol yaparken Kalaç Esat’a bilet sorarlar; “Ben Sefer Reisin babasıyım” cevabını alınca hemen yanından ayrılırlar? Sefer Reis; geminin 2. Kaptanı Güneysu’lu iri yarı babayiğit bir denizcidir.

Gemiciler Sefer Reis’e; “Reis madem baban gemide idi niye bize söylemedin” deyince reis hışımla fırlar ve “Kimdir o Sefer’in babasıyım” diyen diye başlar aramaya. Birinciye çıkar bakar ki.  Kalaç Esat orda krallar gibi yolculuk ediyor. Etrafa neşe saçıyor. Gider yanına “Ula ne zaman babam oldun? der. Bunu üzerine Kalaç Esat “Ula çaktırma Sefer; vapurdan inene kadar baban olayımda ondan sonra kırk sene sen benim babam ol” der.

Yatmaya sıra gelince saman yatak, post ve yün yatak gösterilir. Onlara da farklı fiyat konur. Misafirler ucuz yatak derler ve onları tercih edip yatarlar.

Sabah kahvaltısında da fiyatlar verilir ve kahvaltı biter. Kahvaltı sonunda muhtar hesapları çıkarır ve parayı ister. Ancak birinin parası yetişmez. Mustafa Dayı paranın peşin olduğunu söyler ve taviz vermez. Bunlar yalvarınca Muhtar: "Benim üst başım uygun olmadığı için selamımı almadınız, davetimi bile kabul etmediniz. Siz bizi kiyafetlerimizle değerlendirmeye kalktınız. Biz belki fakiriz ama gönlümüz zengindir. Bizi hakir görmeyin. Bu paralarınızı alın ve bu köylüyü de küçük görüp eziyet etmeyin" der ve onları uğurlar. Kolcular iyi bir ders aldıklarını düşünerek ayrılırlar. 

Kaynak Kişi: Rahmetli Mustafa Çukur Tunca Köyü Eski Muhtarı
Derleyenler : Hızır Kuyumcu, A.Paşa Kabaoğlu

İçtiği çorbayi biraz tuzlu bulan Potyomyali Denizci hanimlarina takilmak için söylenir:

- Bu çorbayi hanciniz yapti? Çok tuzli oldi.

Hanimlarindan büyük olani küçük olani kastederek.

- Nazikan'da Nazikan.

Der ama Potomyali Denizci işin farkindadir.

- Bu çorba tuzlu oldu ama çok güzel oldu. Hancinuz yaptiysa bu akşam onunla yatacağum.

Diyince, büyük hanim hiddetlenir ve kocasina ters bakişlarla:

- Ben derum oğa benum ben, o der bağa mir mir mir.

"Hayde enelum Surmeneye, hava esecek, furtuna yapacak".

Dedumuzi dinlemedi. Bu sefer dişardan çikan dişarla ruzgari, daha Türkçesini ararsan, şey ruzgari derler onda efendum, keşişleme, dişarla rúzgarina keşişleme derler. Çıkan rúzgar bizi aşti açiğa efendum, oyle bi hava esti oyle bi hava esti ki, denizun üzeri sấfi boyle su, havadan kakdi, biz kalduk boyle ara yerlerine. Yấni ben oyle oldu ki, boğulmak gózúmun oğnina. Aldum bi kalon paltom varidi, sarildum paltoma.

Dedum:

"Bunlan baraba rahat enẽyim denizun dibine ki, hiç olmasa efendum, zağmet da çekmiyeyim."

Umudi hepten kestum o arada, biz ustinden eşşaya tam gelduk gelduk, tam Ofun üzerine açiktan bi deniz yapildi, bi deniz yardi, bizum koskocaman efendum, alti yedi tonluk kayiği baturdi. Bizi o arada.

Benum da var idi, para var idi baş altina kapali yere; hemen o paralari aldum, çekátlán baraba, boyle ağuzuma dişledum çekátun ucine, atladum denize. Yuzgeçlan baraber dişari çikmakda, tam çikdum dişariya o denizun solağani çekẽyi beni ğene açiğa, ileri ğeriye, ileriye ğeriye zorlan çıktım çay ağzina, oyle yatdum áşşã oriya.

Başladum:

"Boğuliyrum, boğuliyrum."

O gece da efendum kakti halk evlerinden, deveci fenerlerilan baraba geldi, oradan aldile beni ğóturdiler beni kağveye. Bir iki saat sora, ondan sora aklum ğeldi kafama işte.

***

Bi záman, bundan uş dort sene evvelisi, uç yuz tonluk bi motor idi. Gúńduz ovle mali, ğeldi uç yuz tonluk bi motor bize bindurdi, bindurduğu zamanda uş gişiyduk, dort gişiyduk kayuğun içerisinde, bizum kúçúk motorun içerisinde. Bi tânesi kấyinum Sedat, bi tanesi Morgúl Cevat, bi dấnesi da Morgúl Memed. Bunlar  oyle oldi ki, benum kấyinum biraz daa ustalukliydi.

Kiç tarafayidi motori boyle ellerinlan baraba kavradi. Ben dá efendum, denizci olduğum içun anlar beni kada denizden anlamaz: hemen kúreği takup motorun kiç omuzluğuni motora ģońs verdum ki böle vurdu mi bizi atsun deyine. Ebi soy bizi çiğnayip geçecekti. Bu sefer pervấnelerine da kapilup hepimiz birden boğulacaktuk orda.

Şimdi biz orda, bize motor çarpar çarpmaz, o uç yuz tonluk motor, biri yirmi beş metre o yaniya dúşti, biri yirmi beş metre beriye düşti. Biz de battuk o arada. bunlari ģúçlukle alabilduk. Pardósi bunlari suyun üzerine tutdi. Yoksa ebi soy boğulmuş idiler. Bunlari biz alamicaktuk. Ğelduk sốra, ģúç hal dişariya ğelduk. Bizi almakda almadile. Motorciyi şikất ettuk. Tirabizondan yolini kestile ve bunlari mapusa attiler.

Mahkemeye verduk, dấvấyi kazanduk. Uzun uzun işleryani. Bốle deniz vakalari olu. Her denize gezduğuni sen adam sanma yấni, denizci sanma. Bazi suvấriler vardur ki, en küçük bi miço kada bile bilmez.

Bekir Kutlu, Merkez Camiönü Mahallesi

Kendisinden para isteyen güvenilir biriyse isteğini karşilar ve borç para verirdi. Ama güvenilir birisi değil ise ona nezaketen:

- Az önce gittum param ile konuştum.Ona dedum ki, param seni vereyim da mi koti olayim, vermeyeyim da mi koti olayim dedum. Param da dedi bağa ki beni vermesan da koti olsan daha iyi olur. Onun için kusura bakma, paramun deduğuni yapacağum.

Benum bi emicem varidi onun Heset diye bir samimi arkadaşi var idi.

Heset emice ben çok kuçuk iken emicemun çarşida dükkanina gelur orada muhabbet ederlerdi. Heset emicenun başindan geçen olaylari emiceme anlaturdi. Anlattuği hikayelerden bi tanesini anlatayim çok sevduğum Rizeli hemşerilerume.

Heset emicenun kizi Adapazarli yine Rizeli bi uşağun peşine kaçmiş Heset emice kizmiş ama karisi kadar kizmamiş karisi kizini bir türlü affetmemiş.

Heset emice kizini çok özlemiş ama karisini bir türlü kanduramamiş. Heset emice karisina gel istanbula seni kardaşlarunun yanina götüreyim demiş ve karisini istanbula gitmeye ikna etmiş ve İstanbula gitmişler.

Heset emice karisiyle birkaç gün istanbula kalmişler ama akli Adapazarindaki kizina kalmiş. Aklina hemen bir fikir gelmiş Haydarpaşa garina gitmiş ordan iki bilet alarak Adapazarina gitmeye karar vermiş ama nasil?

Karisina “Gel istanbulu şoyle bi dolaşalum” demiş karisini kandurmiş orasi senun burasi benum derken trenun kalkma saatina yakin gara gelmişler. Karisina:

“Bi bakalum bu nasil bir şeydur. içi nasildur” derken trene binmişler o arada hareket saati gelen tren kalkmiş karisi hemen anlamiş ki herif bana oyun etti beni kizima goturiyi.

Heset emiceye olmaduği hakareti edeyi kompartumanun bir köşesine çekiliyi ve oriya beklemeye başlayi, hoş trenden atlayacak halide yok zaten.

Tren giderken kompartumana uç tane delikanli gelip oturiyi seyahat için Heset emice ordan karisina:

“O kocakari sende benum gibi yalağuzsun herhalde nereye gideyisun gel beraber inelum trenden sen yalağuz ben yalağuz olurmi?” diye laf atmaya başlar.

Karisi ise:

“Hoşt kopek afkurma” diye karşiluk veriyi karisi, bu laflar birkaç defa tekrar edilince ordaki delikanlilar olaya mudahale ederler ve Heset emiceyi hirpalamaya başlarlar.

Heset emice:

“Yapmayin o benum karimdur” derse bile ona inanmazlar karisina sorarlar karisi kocasina kizmiş ya

“O benum bişeyum deyildur” der.

Delikanlilar hirpalamaya devam ederler. Karisi baktiki herif elden gideyi dayanamaz:

“Uşaklar etmayun o benum herifumdur ona darilmişim diye barişmak içun bağa oyle soyledi bakmayun o deliye pirakun oni Allahindan bulsun" der.

Delikanlilar da bu işe şaşururlar.

İşte Heset emiceden bizzat dinleduğum hikaye...

Memet ĝeldi dedi;

"Aha arkadaşi ĝeturdum." dedi.

"Ē, evun neredu, yerun neredur?" dedi.

Dedum:

"Kardaşum, bin ha bu arabaya da gidelum."

Neyisa arāzeyi gosterduk.

Dedi:

"Yav burasi da" dedi, "çok çetin" dedi, "ağaçla da var içerisin" dedi. "Bula kesilecek, kútúkleri çikacak, bunda, bu az paralan olmaz"

"Ē, sen bi şe sóle bakalum" dedum, "kaça yaparsun çayluğu?" derken neyisa heriflan uylaştuk; bin beşyuz liraya yapturduk.E, şindi çay tohumi nerden bulacāz? Hade bakalum çarşiya pazara. Yāv, çuval çuval bi şeler var, funduğa benzer ama.

"Ŭla Hasan, ŭla ya ĝel benlan beraber. "Ŭla bu beki çuruk olur, eski olu, ben bundan anlamam, ya gel bak ta bi sağlamini seş ta ver bağa."

"Ula," dedi, "ha ole goriysun," dedi, "bak," dedi, "sağlamdu." dedi.

Baktuk birinde guve karişuk, geştuk oteki sergiye, neyisa baktuk o biraz daa guvesuz.

"Ula, daa eyisi yok mi acaba?" dedi, "Ha u  bizum arkadaşla var idi ha u otede, bakalum onlarun yanina var mi?"

Vurdu gittuk arkadaşlarun yanina.

"Oğ' ula Omer hoşgeldun, sefa geldun." dedi.

"Yav, benum hoşgelduğum bi şe deyil, ha bu arkadaşun bi zori var, bunun işini gorelum."

"Ula," dedi, "ne zori var? Heyir ola." dedi.

"Yav, yeni çayluk yapti da çay tohumi dikecek," dedi, "ha ole bi sağlamtohum var mi sende?" dedi, "nerden gelmiş? var mi sende? Yaninda var idi eskiden, bulunurdi her zaman. Şini yoksa satmayi misun?"

"Satayrum tabi, satmaz olur miiyim?" derken, yuz lira verduk bi çuval çay tohumu alduk. E, buni şini arabaya gidecek, mağlum ya ağir. Gittik bi hamal bulduk, arabaya geturduk.

-Buyrun.

Biraderi biraz taniydile, beni tabi tanimayile. Eğ deduk, ağabey oturduktan sonra deduk:

-Bizum bi zorumuz var.

Dedi:

-Heyrola, ne ne zorunuz var?

Birader dedi ki:

- Bu benum ağabeyum uzun sene Zonduldaktayidi, şindi geldi buriya, dedi, yeni çayluk yapmağa başladi, dedi, biraz maddiyati zayif, dedi, şindi, dedi, buğa bi iş bulacağuk, dedi.

- Daa kampanya zamani gelmedi, geleceğine yakin gelun bağa, dedi.

Geldi kampanya zamanina yakin gelduk Reşata.

- E, Reşat ağabey, zaman yanaşti, ne diyesun bize? dedi.

- Git İş Builmadan bi kart al da gel.

Gittuk İş Bulmaya alduk bi kart.

- Eğ, deduk. Şindi ne olacak?

Dedi:

- Eski isci alinacak, ondan sonrayenisi.

- Acaba bize sira gelecek mi? deduk.

- E, dedi, ihtiyac var isegelecek.

Neyisa, eski isci alindi, sira yeni isci alinmasina geldi. Vurdu gittuk fabrikaya, gittuk ki, Artvindan, Erzurumdan, Giresundan, Samsundan; her taraftan, Hopadan, her taraf  yiğilmiş işci. Var aşşa yukari uş dort bin gişi. Çikti fabrika mudur muavini, bi konuşm ayapti, kartlarumizi topladi, dedi:

- Arkadaşlar, bizum yeni isciye ancaka iki yuz gişi, yuz elli, iki yuz kişi, dedi, itiyacumuz var, dedi. Burda isa, dedi, dort beş bin gişi adam var, İsterdum ki, hepunuzi bi işe alabilsem.

Feket bekleduk.

- Kura çekeceiz, dedi, herkes hakkşna razi olsun. Şindi desak ki, dei. amet sen gel, Memet sen gel, bole kaad okusk dersunuz ki; "Ula bu bunun dayissinun oğlidu, yahot taniyi oni arkadaşidu bu, dedi, hal hatir olur, şindi burada kura çekecoğuk, herkes hakkina razi olsun.

E, kura çekildi, ne çekildi tabi, biz gormeduk. E, tabi Amet, Memet ismi okunan geşti o tarafa.

- Geri kalanla hic beklemesun.

Bekleduk baktuk  fayda yok; ula dedum, Zonguldakta halu hatirimuz sayiliydi, vilayetumuz deyildi ama, evet Turkiye hudutlari içinde, orda hiç olmazsa hatirumuz geçeyidi, memleketumuzda uç ayluk bi işe giremeduk.

- Ula Huseyin, nedecoğuk ula? Ha  buriya gelduk memleketumuze bu da başumuza mi geleceği idi, bu iş? Ula ne yapalum?

- Ula senun, dedi, sanatun var, dedi. Tutalum sağa bi tukan.

- E, tutalum bi tukan.

Gelduk sağda solda arayiruk buş tukan bulacağuk; ama Rize'de nerde bulusun boş tukan. Gittuk Şeytan soka denen bi yer var.

- Hayır ola kim vefat etti?

1) Rize İli Ağızları, Dr. Turgut Günay, Ankara, 2003
2) Her Yönüyle Güneysu, Rize, Hakan Şeker Tavukçuoğlu, 1996
3) Bir Köy Monografisi Rize Kalkandere Hüseyinhoca Köyü, 2007
4) Rize Pazaköy, Ömer Naci Ak, 2013