Hindisatanı, Çin'i eski Yunan'ı ve Romayı, medeniyetin beşiği diye anarlar. Bu ülkelerde hep kadınmdan uzak kalınması istenir, kadının kötü  ruhlu ve şeytanlar gibi fenalıklar menşesi bir mahluk olduğu öğretilirdi. Onların böyle düşündükleri mitolojilerinden kolayca öğrenebilinir. nitekim Jüpiter'er bir ilah soruyor:
- Nesli devam ettirmek husuusnda sen niçin bizi kadından müstağni kılmadın?

Belki  de aynı meseleden dolayıdır ki, zamanımızda nesli  devam ettirmek için bir çok yerde suni ilkaha baş  vurulıyor. Bu suretle kadın ile erkeğin birleşmesine lüzum kalmıyor.

Andromiko'nun rivayetine göre, eski Yunanlılar, kadını şöyle düşünürlerdi: "Can yakan ateş, çaresi  bulunmayan yılan sokması, şeraretin menbaı ve başı."

Meşhur felsefeci Sokrat şöyle söyler:

"Dünya yüzünde kadın kadar fitne ve fesad maddesi olan hiç  bir şey yoktur. Kadın zehirli ağaca benzer ki, dış  görünüşü gayet güzel ve gönül çekicidir, fakat onun meyvesini yiyen bir yaratık derhal ölür."

Yine meşhur eski Yunan filozoflarından Eflatun'un kadın hakkında düşüncesi şöyledir:

"Erkeğin dünyada yaptığı bütün fenalıkların ve bütün rezaletlerin hepsinin  sebebi kadındır".

Kadın hakkında yalnız filozofların ve hakimlerin değil, dina damlarının da fikirleri  böyle idi. Kuddis Patrik Bernard kadınlar hakkında şöyle söyler:

"Kadın Şeytan'ın aletidir".

Meşhur Hristiyan apostolu ve incil yazarlarından Dimaşklı Yuhanna kadın hakkında şöyle der:

"Kadın şerrin çocuğu, emniyet ve huzurunda düşmanıdır".

Belki de İncil'in rivayetlerine göre, Hazret-i İsa aleyhisselama isnad edilen annesi ile anlaşamamazlığının aslı  da buradan geliyor.

Eski Avrupada, bilhassa Hristiyanlığın merkezi olan Büyük Roma'da kadının kadr ü kiymeti öyle düşük idi ki, başka bir yerde buna rastlamak imkansızdır. Rivayete göre medeniyetin  beşiği sayılan Roma'da kadına muamele alalade bir yük hayvanına yapılan muameleden farksızdı. en ufak bir kusurla bir kadının öldürülmesi caizdi. Bazen herhangi bir günahdan (isterse bu günah uydurulmul olsun) zavallı kadın aateşlere atılıp  yakılırdı.

Eski Roma Avrupası  bir taraf dursun 16. ve  17. asır Avrupasında büyücülük ve üfürükçülük inançları almış yürümüştü. o zaman çok defa günahsız, fakir ve yaşlı kadınların, şeytanlarla ve fena ruhlarla irtibat halinde bulundukları ileri  sürülüyor ve kendilerine sebepsiz yere yapılmadık işkence ve azab kalmıyordu.

Miladi 1494 de VI Aleksandr, 1521 de X. Lui, 1522 de  VI Adriyen günahsız kadınları büyücülük ve şeytanlarla  birlik olmak ithamı ile  öldürtmüşlerdir. Bu gibi vakalar Avrupa tarihlerinin sahifelerini  kan lekelerine bulaştırmıştır.

Kraliçe Elizabeth ve  I.James devrinde İngilterede binlerce kadın şeytanlarla el birliği  yapmışlardır, diye canlı  canlı  yakılmışlardır. Long Parlemonto devrinde kadınların çarmıha gerildikleri tarihin yüz kızartıcı vakalarındandır.

İskoçya Kralı VI.James, Danimarka'da evlenip  döndüğü  zaman bir kaç kadının büyü yapıp hadise çıkarmak istedikleri  kendisine söylendi. O zaman şuradan buradan nerede rastlandıysa kadınları yakaladılar ve cürümü kabul ettirmek için bunlara yapmadıklarını bırakmadılar, nihayet bunlardsa işkenceye dayanamayarak, mecbur kalıp, cürmü  kabul ettiler ve hayvanlar gibi boğazlandılar.

Bu şekilde İngiltere'de kadınlara ceza vermek  için hususi bir meclis teessüs etmişti. Bu meclis, kadınlara zülm eylemek ve işkencenin çeşitli  şekillerini tertib eylemek için, türlü  türlü kanunlar vaz ediyordu. Hülasa o devirlerde bütrün Avrupa'da bu zavallı ve mazlum zümreye zulm etmek için çareler araştırılıyordu. Doktor Spring'in yazdığına göre, Avrupada o zaman doksan bin kadın canlı  canlı  yakılmıştı.

Hindulukta,  bir kadın aynı zamanda birkaç kardeşe birden karılık ederdi.

Hele tuhaf mesele de şurasıdırki, ne Hazreti Musa'nın şeriatı, ne de Hazreti Davud'un kanunları bu zavallıların imdadına yetişmemiştir. Hazreti Yakub'unda taalimi bu yolda muvaffak olamamıştır. Hatta Hazreti İsa'nın tam bir barış esasına dayandığı söylenen daveti  de yine bu zavallı sınıfın feryadını dindirmemişti.

Cahiliyet devrinde Arabistan ülkesinmin hali  de bunlardan iyi değildi. (Ancak ne zamanki Ahir Zaman Peygamberi sallallahü  aleyhi ve sellem efendimiz zuhur etti, kendisinden önceki dinlerin eksik bıraktıkalrı bu konuyu tamamladı.) Cahiliye devrindeki Arabistan'da kadın yaratıkların en aşağılığı demekti. Netekim Cahiliye devrinin bir şairi şöyle söyler:

"Kadınlar bizim için yaratılmış şeytan şerridirler

İşte şeytanların şerrinden ben Allah'a sığınırım".

Behrah'ın hükümdarının kızı öldüğü zaman meşhur Ebu Berkir Huarizmi yukarıdaki şiiri, tesliyat makamında yazıp göndermişti.

Başka bir şair de şöyle der.

"O benim yaşamamı arzu ediyor
Ben ise şefkat göstermek için onun ölümünü istiyorum
Çünkü ölüm
bir kadın için en değerli  misafirdir"

Avrupalılar...

Zamanımızda Avrupalılar, kadına karşı hürmet göstermek ve onları korumak bahsinde  ahlak ve medeniyet önderliği iddiasındalar. Fakat hakikat hiç  de öyle değildir.

Dante ve Petrark kadın hak ve hukukunu korumak hususunda bir parça yazı yazmış ve kadın hakkını müdafaa etmişlerdir. Şekspir de yazdığı dramlarında ahlaki  yönden kadını yükseltmek yönünü gitmiştir. Fransız şairi Coneille Orta çağının son devirlerinde Alman şairi Heindrich Von missen de kadını övmüş medh etmiştir. Fakat bunlar o koca Avrupanın deniz gibi geniş  edebiyatında birer katredir. Avrupada, kadın erkeğin eğlence aleti olmaktan ileri  gidememiştir.

Kadınlara zulm etmiş bulunanlar arasında ilk başta Voltaire, Rousseau, Diderau ve Montesquieeu'nun isimleri başta gelir.  Bu kimseler, avrupa'sda hürriyet ve medeniyet önderi olmalarına rağmen, kadın hakkında lütüfkar davranmamışlardır.

Bunların kadın hakkındaki sözleri pek zalimanedir. Montesquieeu şöyle diyor:

"Tabiat, erkeğe akıl ve fikir vermiştir, kadına sadece güzellik ve süsü. eğer kadının bu dış görünüşü ortadan kalkacak olursa onun ehemmiyeti ve değeri kalmayacaktır."

Diderot'un akidesine göre kadınlar sadece şehvet eğlence  için yaratılmışlardır. Rousseau bir az daha nezih kelimeler kullanarak kadın hakkında şöyle söyler:

"Kadın erkeğin gönlünü hoş etmek için yaratılmış bir mahluktur" Fakat, "niçin erkek de kadının gönlünü hoş eylemek için yaratılmış olmasın?" diye bir sual karşısında Montesquieeu şöyle der:
"Bu mesele erkek için pek de mühim bir vecibe değildir."

İşte bu düşünceler Fransız inkilabında erkeğin hürriyet haklarını garanti altına almak için çöalışan düşüncelerdi. Bu düşünceler arasında kadına ait hiç bir hak yoktur.

Nitekim Napolyon Sent Helen adasında iken bir ara şöyle düşündüğünü  ortaya koymuştu.
"Kadın tabiat tarafından erkeğe verilmiş bir hediyedir ki, çocuk yapsın. Kadın bizim malımızdır, mülkümüzdür, biz kadının malı-mülkü  değiliz."
Kadınlara karşı düşmanlık hususunda Alman milletide nam kazanmıştır. Netekim onlar bu mevzuu, ilmi ve felsefi  esaslarada bağlamak yolunda çalışayorlardı. Schopenhawer'in dediğine göre:
"Erkeğin zekası ve fikri inkişafı 28 yaşında kemal haddini  bulur, kadının ise 18 yaşında. Bu yaştan sonra kadın ne akli  ne de fikri  hiç  bir inkişaf göstermez."

Dünyanın bütün dertlerini  ve meselelerini tahlil etmiş bulunan Nitschea kadınların da dertlerini ortaya koymağa kalkıp bunlara dert ortağı olacağı yerde, bir gün kadınların hürriyetlerine kavuşacaklarından endişe duymaktadır.