|
Bir
zamanlar vâlilik yapan birisinin çok güzel bir bahçesi vardı.
Rengârenk çiçeklerle donatılmış, tam bir zevk ve sefâ yeriydi. Bir gün
vâli, bu
bahçeye geldi. Vâli, bir bahane ile kadının kocası olan bahçıvanı, bir
iş için
dışarıya gönderdi. Kadına da dedi ki:
-Bahçenin
kapılarını kapat. Hiç bir kapı açık kalmasın!
Kadın,
akıllı ve namuslu idi. Vâlinin kendisine kötü niyet taşıdığını anladı.
Gidip bir ağacın arkasına saklandı ve biraz sonra gelip dedi ki:
-Kapıları
kapattım. Yanlız bir tanesi kaldı. Onu kapatmaya gücüm yetmiyor. Ne
kadar uğraşsam da kapatamıyorum.
-O,
hangi kapıdır?
-Bu
kapı, Allahü teâlânın (Basir)
sıfatıyla bizi gördüğü kapıdır. Vâli,
bu sözü duyunca, pişman olup tövbe etti. Bir daha aklına böyle
kötülükler
getirmemek için, Allahü teâlânın sevgili kullarından birinin bulunduğu
yere
gidip, onun sohbetinde yetişti. Allahü teâlânın sevgili kullarından
biri oldu.
|
