|
|
 |
| Ahmed
bin Harb hazretlerinin
Behram adlı
ateşperest bir komşusu vardı. Bu komşu bir defâsında ticâret için bir
yere mal gönderdi. Yolda hırsızlar mallarını alıp kaçtılar. Ahmed bin
Harb durumu haber alınca, yanındakilere; "Haydi komşumuza gidelim.
Başına gelen bu hâl için üzülmemesini söyleyip onu teselli edelim. Her
ne kadar ateşe tapıyorsa da komşumuzdur." dedi. Behram'ın evine
gelince, kendilerini hürmetle karşıladı ve çok saygı gösterip
ikramlarda bulundu. O günlerde çok kıtlık olduğundan bir şeyler yemek
için gelmiş olabileceklerini de düşünerek ayrıca yemek hazırlamak
istedi. Bunu gören Ahmed bin Harb hazretleri; "Zahmet etmeyiniz.
Malınızın çalındığını duyduk. Üzülebileceğinizi düşünerek, halinizi,
hatırınızı soralım diye geldik." buyurdular. Behram; "Evet öyledir, ama
bunda üç şeye şükretmem lâzım oluyor: Birincisi, başkaları benden
çaldılar, ben başkalarından çalmadım. İkincisi, malımın yarısını
aldılar, diğer yarısı bende kaldı. Ya hepsini alsalardı. Üçüncüsü, din
bende kaldı, dünyâyı aldılar." dedi. Bu sözler Ahmed bin Harb'in pek hoşuna gitti ve yanındakilere; "Bu sözleri yazın. Bundan îmân kokusu geliyor." dedi. Sonra Behram'a; "Niçin ateşe tapıyorsun?" diye sordu. Behram: "Ona tapıyorum ki yarın beni yakmasın, kendisine yakmak için odun verdim ki beni Allahü teâlâya ulaştırsın." cevâbını verdi. Ahmed bin Harb: "Çok yanılıyorsun. Ateş zayıftır. Ona tapmakla hesaptan kurtulmak mümkün değildir. Bir çocuk, bir avuç su atsa ateşi söndürür. Bu kadar zayıf bir şey başkasına nasıl kuvvet verebilir? Bir parça toprağı bile kendinden atamaz. Seni Allah'a nasıl kavuşturur? Ateş câhildir. Bir şey bilmez, yakarken misk ile necaseti ayıramaz. Hepsini aynı anda yakar ve hangisinin daha iyi olduğunu bilmez. Sen ki, yetmiş senedir ona tapıyorsun. Ben de ömrümde bir kere ona tapmadım. Gel ikimiz de elimizi ateşe sokalım. Seni koruyup korumadığını gör." buyurdu. Behram ateş getirdi. Ahmed bin Harb hazretleri elini ateşe sokup bir saat kadar bekledi. Eli hiç yanmadı ve acımadı. Bu hâli gören Behram çok şaşırdı, kalbinde bir değişme hissederek: "Size dört şey soracağım. Cevaplarını verirseniz îmân edeceğim." dedi. Ahmed bin Harb "Sor." buyurdu. Behram dedi ki: "Allahü teâlâ, insanları niçin yarattı? Mâdem ki yarattı niçin rızık verdi? Mâdem ki rızık verdi. Niçin öldürdü? Mâdem ki öldürdü. Niçin diriltecek?" Ahmed bin Harb şöyle cevap verdi: "Allahü teâlâ kendini tanımaları için insanları yarattı. Razzâk, ziyâdesiyle rızık verici olduğunu bilsinler diye onlara rızık verdi. Kahhâr olduğunu anlamaları için onları öldürür. Kudretini tanımaları için onları tekrar diriltir." Behram bunları duyunca; "Eşhedü en lâ ilâhe illallah ve eşhedü enne Muhammeden abdühü ve Resûlühü." diyerek müslüman oldu. |
|