Musa Peygamber Yûsa Ibnî Nûn ile birlikte çiktigi gezilerden birinde yolda giderlerken ansizin karsilarinda bembeyaz bir kus görürler. Kus Hz. Mûsa'nin omuzlarina konduktan sonra kendisen söyle seslenir:

"Ey Allah elçisi Musa!... Beni dogan kusu öldürecek. Ne olur beni koru!"

Musa Peygamber de kusu elbisesinin altina saklar.

Ardindan az sonra dogan kusu gelerek, "Ey Allah'in elçisi Musa!... Benim yiyecegime, avima engel oluyorsun?" diye sorar.

Hz. Musa (a.s) Dogan'a "Sana sürümden istedigin koyunu keseyim. Birak bu kusa dokunma, ne olur?" diye cevap verir.

"Ama koyun etini ben ne yapayim ondan hoslanmiyorum ki?" diyen Dogan'a da Musa Peygamber su cevabi verir:

"Öyleyse sana kendi kabalarimdan bir miktar et keseyim de ye."

Tam bu sirada Musa Peygamber'in elbisesinin altinda sakladigi kus havaya firlayarak uçar gider.

Pesinden de Dogan kanat çirparak havalanir.

Hz. Musa (a.s) arkalarindan seyre dalar. O, ne hikmettir? diye düsüncelere dalmistir.

Bu iki küçük yaratigin bile hayat-memat derdine düserek birbirlerini yemege kalkismalari karsisinda içi sizlayarak, aralarini bulmak için Dogan'a kendi bacaklarinin kaba etlerini vermeye razi olmustur.

O, bütün varliklarin birbirine düsmeden kardesçe bir düzen içinde yasamalarini arzu etmektedir. Zaten kutsal davasi da insan yiginlarini aydinlik Allah yoluna davet ederek onlarin bu yolda insanca yasamalarini saglamaktir.

Musa Peygamber kafasinda bu düsünceleri geçirirken kuslar tekrar yanina sokularak onlardan biri, "Ben Cebrail'im" digeri "Ben de Mikail'im" diye hüviyetlerini ortaya koyduktan sonra sözlerini söyle noktaladilar:

"Ey Musa!... Biz seni buraya denemek için geldik. Açikçasi yüce Allah (c.c) bizi, Rabbinin kullari karsisinda takindigin sefkat ve merhamet duygularinin ölçüsünü tartmak için gönderdi. Bizde bu görevimizi yerine getirdik. Imtihani basariyla kazindiginizi müjdeleriz."

Yüce Allah (c.c) cümlemizi, sefkat ve merhamet duygulariyla donatsin, amin...