| Şeyhin
Müridlerini İmtihanı |
 |
|
Mire-i Nişabûri
(k.s.) Hazretleri, yanında
müridlerinden bir
hizmetçisi olduğu halde Nesa denilen yere gitmişti. Orada büyük rağbet
gördü, bir hayli müridleri oldu. Başına toplandılar, hatta onun
zikrinden bile meşgul ediyorlardı. O bu durumdan incinmekte idi.
Nesa'dan geri dönmeye karar verdi. Ve bir gün müridlerine Allaha
ısmarladık diyerek yola çıktı. Onun etrafını saran yeni birçok müridi
de kendisi ile gelmeye karar verdiler ve peşine düştüler. O her ne
kadar siz gelmeyin kendi memleketinizde kalın dediyse de illâ da biz de
gideceğiz diyorlar ve arkasından gelmeye devam ediyorlardı. Giderken
bir tepenin başına vardılar. Şiddetli rüzgâr esmekte idi. Mire-i
Nisabûrî Hazretleri şalvarını çözdü, ayakta bevletmeye başladı, hattâ
kendi üzerini ve etrafında bulunan bir çok kimsenin de üzerini pisledi.
O zamana kadar tereddütsüzce bağlı olan müridleri: - Bu ne biçim şeyhlik, bu ne biçim hareket? diyerek peşini bırakıp gerisin geriye döndüler. Sadece kendisi ile Nisabur'dan gelen hizmetçi peşini takip etmekte ve o da içinden: - Bu nasıl iştir. Bunca yepyeni iştiyakla bağlanan müridi arkasında iken böyle yaptı? Hepsinin geri dönmesine sebeb oldu, diye düşünüyor ve işi şeyhi inkâra vardırıyordu. Şeyh Hazretleri hiçbir şey söylemeden yoluna devam ediyordu. Yolda bir akarsuya vardılar. Şeyh bütün elbisesi ile olduğu gibi suya daldı, iyice elbisesini ve bütün vücudunu yıkadı. Sudan çıkıp yoluna devam etmeye başladı. Sonra dönüp baktı ki Nisabur'da yanına aldığı hizmetçi hâlâ arkasını takip etmekte. Ona dönerek şöyle dedi: - Artık beni inkâr etmemelisin! Çünkü büyük bir meşguliyet ve âfeti bu halle giderebildim. Onların meşguliyetinden ve fitne-i fesattan kurtulmak için bu belâya razı oldum. Eğer evvelki belâya razı olsaydım belki de sermayemden olabilirdim. Onların bizi sevip etrafımızda toplanmaları bizde bir ayıp görmediklerindendir. Ama en küçük bir ayıp görseler veya onların isteklerinin hilâfına bir hâl zuhur etse işte böyle terkederler, inkâr ederler, buyurdu. Zamanın büyük âlimleri, şeyhülislâmlar bu hâdiseyi şöyle yorumlamışlardır: - Onların kendini
kabul etmesi şeyhin nefsine
tabiatına hoş geldi ve
bundan kurtulması için de öyle yapması vacipti. O da öyle yaparak
kendisini kurtardı... |
|