- Buradan kalk. Haddini bil  burası senin yerin değil. Herkes mecliisn üst tarafına layık olamaz. Senin yerin aşağısı.Ya git oraya otur, ya da çık git, der.

Alim, bakarki olacak gibi değil, kalkar ve aşağılarda bir yere oturur. Derken alimler fıkıh konusunda tartışmaya başlarlar.

- Hayır, evet, kabul edemem, ben haklıyım, şeklinde her biri birbirine üstünlük kurma sevdasıyla mücadelelerini sürdürür her biri bir dövüş horozuna döner. Bir karmaşadır gider.

Fakir alim dayanamaz kalkarak:

- Lütfen bir kere de beni  dinlermisiniz? Bu konuda benim de söyleyeceğim bir kaç söz var.

- Buyurun, iyi bir şeyle biliyorsan söyle.

Alim, çok güzel bir üslup ve konuya hakimiyeti ile onları ikna etmekle kalmaz aynı zamanda gönüllerinide fetheder. Sözünü öyle bir yere kadar götürürki, kadı, çamura saplanmış eşek gibi geride kalır.

Kadı, hatasını anlar, onun faziletinide takdir ederek, raftan cübbesini, sarığını indirip takdim etmek ister ve:

- Yazık olsun, senin kıymetini bilemedik. Mecliismize teşrifinizden dolayı teşekkürlerimizi sunamadık. Sizin bu kadar fazilet ile  meclisin son kısımlarında oturmanızdan dolayı çok müteessirim.

Kadının iltifatı üzerine adamı da koşar, gelir, iltifatlara başlar, gönlünüğ almağa çalışır. Kadı'nın takdim ettiği sarığı, fakir alimin başına sarmağa çalışır. Ancak alim:

- Dur, çekil o sarığı sarmak istemem. Çünkü elli arşınlık sarığı sararsam, bana kibir gelir. Yarın eski elbiseli birisini  görürsem, onları beğenmemezlik yaparım. o sarık başımda oldukça, beni görenler bani  görenler, halkı gözümde küçük göstermeğe uğraşırlar.  Sen sen ol! Sarığa, sakala bakıp  da kafa tutma. Çünkü  sarık pamuktandır, sakal ise bir tutam ot gibidir. İnsan başına akıl ve beyin lazımdır. Böyle sarıklar senin ve senin gibilerin başına lazımdır, der ve verilenleri rededer.